Ironman Zurich

door Henk

Prachtig resultaat voor 2 van onze sterkste ironmannen, Dave Degain en Bram Decavel te Zurich. We wisten dat ze zich beiden heel goed voorbereid hadden en tot straffe dingen in staat zijn. Maar een volledige triatlon is toch steeds een zware beproeving en de hitte en het bergachtige parcours kunnen serieuze spelbrekers zijn... Maar beiden deelden hun wedstrijd goed in en deden het fantastisch goed. Van harte proficiat!
__________

Verslag Bram:

Ironman Zürich. 

Donderdag vertrokken in den auto richting Zürich, tussenstop in Mulhouse en vrijdag tegen de middag al in de Ironman expo, inchecken en t-shirtjes kopen en naar’t hotel. Dave was met zijn werkvoertuig gekomen en was donderdag al ingecheckt maar had nog wat dingen nodig, dus nog een fietstochtje terug naar de expo en de fameuze ‘Heartbreak Hill’ verkend, pittig maar vrij kort was’t devies, nog wat andere Belgen tegengekomen en op’t gemak wat gekuierd.  

’s Avonds nog rap 5 kilometerkes lopen langs één of andere rivier in Zürich en pasta’tje gaan eten. 

Zaterdag was’t van zakskes prepareren en bike check-in. Dave’s achterwiel stond zaterdagmorgen helemaal plat, waardoor er wat extra stress kwam, ’t probleem lag waarschijnlijk aan’t ventiel want na een goeie pompbeurt was ’t beenhard.  

Er is hier zo’n fameuze 5150 van Ironman (of gewoon een kwartje bij ons) een Irongirls run, en een bedrijventriatlon; waardoor er zaterdag al massa’s volk aanwezig was, aan sfeer geen gebrek dus. Onze fiets tussen alle andere zotte machines gezet en een stevige wandeling van 5km terug naar het hotel met een tussenstop bij de Italiaan voor een pasta.  

Raceday: 4 uur opstaan, met ons wit brood naar beneden om te merken dat het ontbijt toch al open is (de Zwitsers konden ons op zaterdag niets beloven), Decca pakske aan, water drinken en in den achterkant van de camionette van trailloopster Chariel Decock (bleef in hetzelfde hotel en deed haar eerste Ironman) naar de Mythenquai. Dave had zijn extra achterwiel meegenomen voor de zekerheid maar ’t was gelukkig niet nodig. Alles nog een keer controleren, nog een keer naar’t toilet en nog een stukske wandelen naar de start. De sfeer was heel rustig, er was gezonde stress maar niets in vergelijking met vorig jaar waar ik met knikkende knieën stond aan te schuiven. 

6u40 start van de Pro’s, 6u43 start van de Pro vrouwen, 6u45 wast aan ons, we stonden ongeveer op de 5 en 6de rij van de start, ik 3 seconden na Dave in het water en peddelen maar. Het ritme zat direct goed en ik had vrij snel een swim-buddy die hetzelfde tempo zwom; probleem is dat die buddy na de eerste boei wat rechtdoor zwom en ik braaf meezwom. Ik zie plots een kayak vlug naar ons varen, dus eventjes gekeken waar we waren en we waren toch niet echt mee met de mainstream bende, richting wat aangepast en we waren weer juist. Vanaf dan gezorgd dat ik iedere boei bijna kon aanraken. De laatste 300 meters naar het einde waren de Zwitsers niet zeker of je nu links of rechts van de boei moest blijven, waardoor ook Dave een extra bochtje mocht zwemmen. Maar na een goed uur uit het water, op schema. Ik hoor mijn ouders in de aanloop naar de wisselzone nog net roepen dat ik ongeveer anderhalve minuut achter zit op Dave, ‘da’s beter dan verwacht’ denk ik bij mezelf (Dave had in Maastricht 6 minuten voorsprong) en ik loop de wissel in met de gedachte dat ik hem daar wel zal zien. 

 Vlug alles af en aan en met de fiets richting de weg, ik zie Dave net op zijn fiets springen als ik aan de lijn kom en denk efkes om “goeiendag” te gaan zeggen, maar ’t is Dave, dus dat zou mijn benen alleen maar doen ontploffen en we moeten tenslotte nog 180 km fietsen. Dus tempo gekozen en vertrokken, eerste stuk is langs het meer, vrijwel vlak dus na een uurtje ongeveer 39km gefietst in een “groepje” van 6-7 op 12meter afstand.  

Vanaf kilometer 38 begint het op en neer te gaan, eerst lichtjes tot aan ‘The Beast”, serieus stuk van 4km waar de spieren toch goed onder spanning gezet worden, dan een korte afdaling en een heel lastig stuk van een 5-tal kilometer langs de spoorlijn. Ik haal meer mensen in dan omgekeerd en voel de benen niet, ’t zit goed. Terug langs het water richting de start met nog een klein lusje naar ‘Heartbreak hill’, daar staat massa’s volk, en je krijgt echt het gevoel als op een col in de Tour de France (al heb ik die nog niet gereden dus ik moet afgaan op beelden), met de glimlach naar boven en na 2u32 nog een keer van’t zelfste voor de volgende 90km. 
Weer een goed groepje langs’t water en we vlammen vrolijk verder, ik moet eigenlijk een keer plassen, maar ‘k zal nog 2 uurkes wachten tot in de wissel denk ik. Net na bevoorrading 2 moet ik plots een ‘nummer 2’ doen, de volgende toiletten staan maar boven op ‘the beast’ en ik zie het niet zitten om daar met een spreekwoordelijk ei in mijn broek naar boven te rijden. Ik kom net langs een Zwitsers bosje ergens op de kant, gooi mijn remmen toe, en plaats mij uit het zicht achter een hekje. Gelukkig dat er mij niemand kon zien zitten, want op een hurkje met uw triatlonpak op uw knieën, tijdrithelm en zonnebril op, ’t moet een zicht geweest zijn. 3 minuten later na het gebruiken van wat Zwitsers gras opnieuw op de fiets en verder vlammen. ‘Heartbreak Hill’ over en binnen in 5u16, perfect op schema. 

 Loopschoenen aan, een vriendelijk madammeke komt mij helpen om alles uit mijn zak te halen en kijkt verwonderd naar de 6 gellekes die erin zitten, ‘Do you want all of them?’ “Yep, thanks, don’t need my socks! (degene die ik aanhad waren nog in topconditie)”  

De benen voelen goed tijdens de eerste kilometers maar al snel wordt duidelijk dat het een heel ambetant parcour gaat worden, 4 keer door een tunnel, dus da’s naar beneden lopen én naar boven lopen, alletwee moeilijk met vermoeide benen en nog eens 3 bochten van 180°, niet ideaal voor het tempo. Er is ook weinig schaduw en de temperaturen beginnen toch tot de 30° op te lopen. Na 3 km kom ik op een stuk waar je heen en terug moet en ik zie Dave van ver aankomen, ‘High Five’ en ‘Komaan é vent’  en weer verder, dat zal op dat punt iedere keer het geval zijn want ik kom in’t begin wel iets dichter maar blijf vooral op een 2-4 minuten hangen. 
Ik neem me voor om iedere bevoorrading te wandelen, goed afkoelen, veel drinken en om de 2 keer wat cola te drinken, samen met mijn gellekes. Ik volg ook de tip van Harry om wat ijs in mijn pet te doen, maar ‘k ga die techniek nog moeten bijschaven want dan heb je gewoon 1 plek op uw hoofd die pijnlijk koud is en voor de rest is’t even warm… 

De eerste ronde kom ik heel vlot door maar de vermoeidheid in de benen begint te wegen, 4min40/km wordt al snel 5 en 5min30. Ik heb nog een kleine opflakkering in de tweede ronde, maar vanaf dan is het enkel aankomen dat telt. ’t Is kilometers aftellen en van bevoorrading naar bevoorrading strompelen, af en toe een kramp in één of andere spier, maar toch proberen te lopen. 

En dan krijg je dat laatste rondebandje (meestal het gele) die laatste kilometer loop je plots op een wolk. Ik zie in de aankomstzone Dave staan, geef hem nog een stevige ‘high five’ en doe ook mijn moeder en vader nog een overtuigende glimlach cadeau, ondertussen ook de massa volk high fivend en ik mag eindelijk de bocht op het Ironman tapijt maken. De speaker is op dat moment net bezig met een rustpauze dus geen ‘Bram you are an Ironman’ deze keer, maar ik liet het niet aan mijn hart komen. Een luide schreeuw en gebalde vuisten en we zijn binnen. Direct doorgewandeld naar Dave, mijn ouders ook met een knuffel bedankt, en naar de recovery om te proberen wat deftig eten binnen te krijgen na 21 gellekes, 8 bidons isotone drank, 4 zoutpillen, 1 liter cola en nog liters water. 

We hebben er alletwee alles uitgehaald wat er in zat, dus dan kan je alleen maar tevreden terugkijken op alweer een prachtige wedstrijd, de sfeer is ongelooflijk en die aankomst blijft iets magisch hebben. Ik heb er dit jaar (zonder pech) ook meer kunnen van genieten dan vorig jaar in Maastricht.  

Merci Filip voor een perfect trainingsjaar en schone progressie, op naar 2018. Merci en proficiat Dave voor een topweekend en topwedstrijd, we gaan nog tope wedstrijden doen denk ik! 

Merci Papi, Fredje, PQ en Felix en de rest van de AP3T-gang voor de vele trainingen tope. 

En tenslotte merci aan iedereen die ons gevolgd heeft, ’t is zot van waar al die berichtjes komen, en ze doen één voor één ontzettend veel deugd. 

Klik hier voor de volledige uitslag

Klik hier voor de foto's