Prachtige prestatie van Stefaan Degroote te Damme!
Dat het niet steeds zoals gepland liep, lees je in zijn verslag. Maar het eindrersultaat mag er best zijn. Mooie afsluiter van het seizoen. Proficiat !!
__________

In duatlon staan er niet al te veel wedstrijden op het menu en al helemaal niet op de langere afstand. De kans op een wedstrijdindigestie is dan ook een stuk kleiner dan bij triatlon. Voor velen was het mooi geweest en dat merkte ik ook op toen ik als enige de kleuren van KTDC mocht verdedigen in Den halven van Damme. Waar er vorig jaar nog een flinke delegatie afgezakt was naar het kleine gezellige dorpje, kon er nu niemand getuigen van mijn –traditioneel- laattijdige aankomst aldaar.

De strijd voor het clubkampioenschap te laat komen is bij deze helemaal beslecht. Hoe weinig prestige deze titel ook mag brengen, op die manier wordt het nooit saai, en daar werd ik nog eens aan herinnerd bij de strijd om nog een parkeerplaats te bemachtigen.

Op de valreep kon ik mijn nummer nog afhalen. Verbaasde blikken –waar komt die nu plots nog vandaan? Weinig commentaar, nog minder tijd. De registratiechip omgesnoerd. Grrr... die sticker wil maar niet loskomen. Riem omgegespt. Nummer op helm en fiets. De sprint naar de wisselzone. De adrenalinerush bereikt een piek. Mijn bloeddruk op niveau voor de wedstrijd. Maar ik heb de start gehaald. Nu nog even warmlopen.

De hele week was het tropisch geweest. Ik heb me plassen gezweet op het werk. Op training versmolten mijn okselvijvers tot een dampend meer. Ik heb het niet zo voor grote warmte.

Maar op de deze wedstrijddag hadden de weergoden duidelijk andere plannen. Het was lekker fris, maar droog weer mocht blijkbaar niet. De meeste regen was voor de nacht voorspeld, maar de emmers waren nog niet helemaal leeggegoten. Een droge fietssessie zat er dus niet in. Het zou nog gevaarlijk kunnen worden op die kasseistroken.

Op weg naar de start kwam ik de kersverse ‘wereldkampioen’ Duatlon LD Diederik Derijcke tegen. Meer zelfs, Ik haalde hem in tijdens het lopen. Missie meteen geslaagd vandaag. Naar eigen zeggen was hij nog niet helemaal hersteld van Zofingen. “Houden zo!” sprak ik hem moed in. We zouden elkaar nog een paar keer tegenkomen vandaag.

Nog even een boompje bezocht langs de zijkant. De zachte berm nog wat zachter gemaakt. We zijn op wedstrijdgewicht, of toch bijna, op het het etentje uit gisteravond na.

Ik kan me net op tijd tussen de andere duathleten wringen. Ik zet me op de tweede rij. Nog geen tien seconden later weerklinkt het startschot. Lopers en zwemmers trekken zich op gang. Vanaf nu verdwijnt het tijdsbesef.

De vorige jaren hadden de triathleten 2km voor de kiezen en de duathleten moesten 7km afmalen. Dit zorgde voor nogal wat wrevel. De duathleten zouden te weinig moeten lopen. Vanaf dit jaar is het anders. Er is een lus toegevoegd aan het parcours. Daarmee zou de afstand op 8km moeten uitkomen.

Ik had me voorgenomen om rustig te starten. Iets in me zei dat die extra lus voor extra pit zou zorgen.

Ik kreeg gelijk. Na 3km verlieten we het verharde parcours en werden we omgeleid door een park. Een stukje cross is altijd leuk, maar uit economisch oogpunt zien mijn schoenen liever het asfalt. De eerste lopers hebben duidelijk hun turbo aangezet, maar ik hou me aan mijn cruisetempo van 15km/u. Ik zou al blij zijn mocht ik dit in de tweede loopsessie kunnen evenaren.

Een drietal minuten na de eerste lopers kom ik aan in de wisselzone. Het is er reeds behoorlijk druk. Vooral veel zwemmers.

Voor mijn doen wissel ik redelijk snel.Een korte slalom later zit ik op de fiets. Nu zijn we echt vertrokken.

Intussen is het al even gestopt met regenen, maar droog ligt het nog helemaal niet. Het is opletten geblazen op het bochtige en soms hobbelige parcours. Een seingever wijst even in de verkeerde richting. Ik kan nog net corrigeren, maar sta bijna stil voor de bocht. Een athleet gaat me even voorbij, maar ik trek stevig op en ga hem weer voorbij. Hij blijft op een zestal meter achter me hangen.

Een ronde en 30km verder. Nog twee ronden te gaan. De wind steekt op. De benen voelen goed aan. Ik kijk even op de vermogensmeter. 298W gemiddeld, 39,4km/u. Ik twijfel even om een tandje bij te steken, maar toen schiet de raad van Harry me te binnen. Doseren. Ik moet straks nog 21 km kunnen lopen en vorig jaar ging dat niet zo vlot. Ik hou me aan mijn tempo.

Halverwege de wedstrijd krijg ik de snellere lopers in het vizier. Ik zet mijn inhaalrace verder, maar probeer de benen te sparen. Intussen is het flink aan het waaien. Ik lijk de hele tijd tegen de wind in te beuken. Weinig rugwind vandaag. Ik kijk even onder mijn oksel. Die gast hangt er nog steeds aan!

In het begin van de laatste ronde haal ik Diederik in. “Tot straks” roep ik. Ik weet dat ik dicht vooraan zit, maar het zou nog moeilijk worden om de afstand op de concurrentie uit te diepen.

Ik neem de afslag naar de wisselzone. De ademhaling achter me verraadt dat ik nog steeds gezelschap heb. Ik druk de Garmin af. Ruim 30W minder dan vorig jaar.

Ik tel 3 fietsen in de wisselzone. Eentje meer dan vorig jaar en toch heb ik deze keer iets sneller gefietst door de nieuwe fietsafstelling. Juist ja, Lucky Berlage doet dit jaar mee...

Ik loop een eerste keer voorbij de finish en zie de winnaar van vorig jaar al naderen. Die kerel loopt zeker 2km/u sneller dan mezelf. 3km verder haalt hij me in. Ook mijn fietsgezel komt langszij, maar ik pik aan. Ik kijk even op mijn GPS en die leert me een gemiddelde snelheid van 14,6 km/u. Het loopt redelijk vlot, maar ik voel mijn linkervoet wat opzwellen. Lap. Een oude blessure door een geknelde zenuw in mijn voorvoet. Ik hoop dat mijn voet het houdt en probeer wat meer op mijn hiel te landen, maar dit voelt lastiger aan. Ik loop weer uit op mijn medefietser.

Net voorbij het keerpunt haalt Diederik me bij. Ik probeer aan te klampen, maar het tempo ligt me wat hoog. We slaan af, de start van het offroad gedeelte. Een stevige helling leidt de passage in doorheen het bos. Dan door de weide. Even stoppen om een brugje te nemen over de beek. Dan weer een stuk bergop. Wat een parcours! Ik voel het tempo zakken en dat belooft weinig goeds voor de volgende ronde.

Heb ik te lang gewacht om nog een gelletje te nemen? Ik stop even om te drinken.

Bij de passage bij de finish mis ik blijkbaar de mat en de speaker laat weten dat ik een stuk moet terugkeren. Ik ben volledig uit mijn tempo en plots voelen mijn benen zwaar. Ik heb moeite om weer op snelheid te komen.

Het zware stuk komt er weer aan. Alle tempo is er nu uit en Ik kom met moeite net niet meer aan 13km/u. Een groepje snellere tri- en duathleten lopen me dan ook voorbij, inclusief mijn medefietser die ik eerder nog achterliet. “De tweede keer dat ik zoveel moeite moest doen om je volgen” roept hij na. Ik antwoord dat hij zoveel moeite niet had hoeven te doen.

Nog 4km en ik kan hun zog niet lang houden. Mijn spieren voelen verschrikkelijk aan. Ik probeer de schade te beperken, maar mijn benen vertellen me dat versnellen geen optie is.

Na nog wat afzien klok ik uiteindelijk af als 6e duathleet en 18e algemeen. Of 2e H40 DUA en 3e H40 algemeen.

30km lopen aan een goed tempo blijkt nog steeds een zware beproeving. Er is nog wat werk aan de winkel.

Uitslag Duatlon

Uitslag Algemeen