Tientallen leden ervoor zorgden dat de wedstrijd in Kortrijk in goede banen werd geleid. Een dergelijke organisatie is steeds een huzarenstukje en ik denk dat we als KTDC best trots mogen zijn op de geleverde inspanningen. Ondanks het zeer wisselvallige weer werd het opnieuw een topeditie. Van harte bedankt aan alle medewerkers !!!

Enkele KTDC'ers zagen het zitten om te schitteren voor eigen publiek, zoals Daphne die er het volgend uitgebreide verslag van maakte. Ook Frederik kroop in zijn pen.

Meer info volgt nog ...
__________

Klik hier voor de foto's 

klik hier voor alle uitslagen

Verslag Frederik:

Zaterdag 2 juli, een met rood aangeduide dag op mijn wedstrijdkalender.

Wat kijk ik iedere keer uit naar deze wedstrijd ! De wedstrijd in Kortrijk is voor mij altijd iets bijzonder.  Het parcours loopt als het ware tot tegen mijn achterdeur. Het parcours zijn wegen die ik zo vaak doe op training. Ook vinden heel wat familie en vrienden de weg naar Kortrijk, maar bovendien is dit DE plaats waar het voor mij allemaal begon.

Drie jaar geleden stond ik er aan de start van mijn allereerste duatlon. Ook dit jaar was het weer een primeur, want na vorig jaar nog hebben deelgenomen aan de duatlon stond ik dit jaar voor het eerst aan de start van de triatlon op eigen bodem. 

De dagen voorafgaand aan de wedstrijd het weerbericht in de gaten houdend, want als de traditie zich op dit vlak verder zet dan zou het wel weer eens met bakken uit de lucht gaan vallen tijdens de triatlon.

Bij het brengen van mijn loopschoenen naar wisselzone 2 zag het er nog goed uit. Maar de traditie werd inderdaad in eer gehouden, want vertrekken deed ik rond 9h20 van thuis uit naar de zwemstart in de gietende regen. Oei oei oei, dit wordt leuk bij het aantrekken van de wetsuit dacht ik. Gelukkig kon ik in de wisselzone rekenen op wat hulp van Christoph en Gioen met de motiverende peptalk van hen vertrok ik naar de start.

Mij deze keer voorgenomen om voorin te starten met de gedachte dat de betere mij toch wel zouden passeren, maar ook als ik zelf een goeie zwembeurt doe ik al een goede positie zou hebben na het zwemmen. Het plan werkte en met een goed gevoel kwam ik bij de eerste helft van het deelnemerspak uit het water. Op naar de wissel die beter en beter begint te verlopen bij iedere wedstrijd. Nog wat motivatie van Vincent in de wisselzone en vetrokken om te knallen op de fiets.

Tijdens het fietsen was het bij momenten opletten geblazen door het natte wegdek en de wind zat ook niet echt in het voordeel, maar soit het fietsen ging behoorlijk. Onderweg nog Daphne tegen gekomen en vluchtig gevraagd hoe het ging en haar nog wat opgepept en me dan uit de voeten gemaakt na het horen van een motard. Stel je voor dat ze dachten dat ik Daphne op sleeptouw mee nam. ( wat ik graag had gedaan, maar ja het mag niet he )

Na het fietsen met een goed gevoel de wisselzone bereikt en onder een goedziend oog van coach Filip vlug de loopschoenen aangetrokken. Nog vlug kunnen meegeven aan ‘den trainer’ dat alles goed ging en weg was ik voor men loopgedeelte. Direct had ik een goed ritme te pakken tot ik in het offroad gedeelte kwam. Het slijk hier en daar haalde mij uit mijn tempo. Maar eenmaal terug op het asfalt ging ik er als vanouds terug tegenaan. Met de ‘ Komaan Fredje ‘ die de team mates me hier en daar langs de kant van de weg toeriepen kon niks me nog deren. Zelf een hevige plensbui in de 2de loopronde haalde mij niet uit mijn concentratie en met een tijd van 2h42’ behaalde ik met een tevreden gevoel de finish.

Op naar volgend jaar met als doel….beter doen dan dit jaar ;-)

Frederik

Verslag Daphne:

Hey hey,

Woensdagavond... Ik liep al de hele week ‘gespannen’ rond... wetende dat zaterdag ‘D-day’ werd.. de triatlon in Kortrijk... Ik had ondertussen vernomen van heel wat mensen dat Kortrijk een zwaar parcours is... en net die wedstrijd... zou ik doen.. Gullegem is peanuts, in vergelijking met Kortrijk, zeiden ze...

Ondertussen weet ik dat er zoveel verschil is in wedstrijden (parcours, drafting, non-drafting, afstand van het zwemmen...) maar.. eind vorig jaar op de ledenvergadering, wist ik helemaal niet waaraan ik zou beginnen dus... Ik zei, “ik doe mee...”.

Woensdag kreeg ik bericht van Vincent dat er een journalist zou komen van de Krant van West-Vlaanderen die een artikel wou schrijven over ‘beginnende triatleten’. Ik stond al met knikkende knieën aan de piste dus want het artikel zou vrijdag (nog voor de wedstrijd) verschijnen.. Iedereen zou dus weten dat ik mee deed... Nog meer ‘stress’ want hoe dan ook wou ik toch wel ‘iets’ neerzetten en stel je voor dat ik niet zou kunnen uitdoen.... Er spookte van alles door mijn hoofd.

Vrijdag, het artikel verscheen... Een mooie weergave van wie ik ben (weliswaar met nuance, maar da’s altijd zo bij een artikel). Nu was er geen weg meer terug... Ingeschreven en deelnemen en hopelijk uitdoen.

Het weer beloofde niet veel goeds. Vrijdagavond al ‘uitgeregend’ als seingever tijdens de Vlasloop. Gelukkig hadden we de capes van Wouter (Bernard, Patje, Stijn (Vanhevele) en ikzelf worstelden er ons in, want met de felle wind was ook dat geen evidentie ).

Zaterdagochtend... Een korte nacht... Om 4h werd ik wakker en slapen was geen optie meer. Naarmate het licht werd zag ik blauwe lucht.. oef.. geen regenwolken!! Helaas.. die kwamen al snel op de proppen.. Ik begon dan maar mijn autootje te laden, in lichte miezerige regen... Hopelijk heb ik alles mee), check, dubbel check... want hoe goed de organisatie van KTDC ook moge zijn, ‘t zal nog niet zijn zoals in Luxemburg dat ze er schoenen etc. te koop aanbieden...

Eens op de lange munte vond ik alle KTDC’ers die alweer in de weer waren om alles in goede banen te leiden. Top hoor! Er werd aan alles gedacht.

8h. Het wedstrijd secretariaat gaat open. Hanne schrijft me in en naast me staan 2 dames die al heel wat ervaring lijken te hebben als ik hen bezig hoor.. Ze zien er ook zo ‘echt’ uit... Ik voelde me terug wegzinken... Zo zenuwachtig... Ik voelde me zo klein...

Het was al aan het regenen... Heen en weer naar mijn auto, gerief halen, toiletbezoek(en!!).... Hanne zag me  nog wel 4 x passeren... Loopschoenen klaarzetten in de wisselzone en dan uiteindelijk om 8h50 vertrekken richting Visserskaai. Ik was nog maar vertrokken, of de hemelsluizen braken open... Kletsnat... en koud (Part 1 one van nog een hele reeks koude douches die zouden volgen).

De wisselzone aan de Vaart was ook al goed nat... en de wind, zo koud... Daar aangekomen trof ik Harry... ook in een supermancape .  Ook Loes en Tine waren van de partij. Beestig weer hé... Klonk het... 

Andere atleten kwamen met mondjesmaat aan en ik voelde opnieuw de onzekerheid toenemen.. Iedereen ziet er zo ‘professioneel’ uit en ik...?? Ik weet maar half hoe ik efficiënt moet wisselen... (dat bleek ook na het zwemmen).

Inge was er ook. Ze had ook de ‘vlaag’ gehad toen ze van Zwevegem naar de start was gefietst en ook zij kreeg het al snel koud. Wetsuit aandoen in de regen, koude wind... Van overal hoorde ik atleten... “Man man, ‘t is zomer in België... Mijn auto gaf 11 graden aan deze ochtend... “. Het water is warmer dan de buitenlucht, had Veronique nog geschreven op onze FB groep van Vrouwelijk Schoon... ‘t Zal deugd doen om in het water te springen!’.

Het zinnetje van Hanne ‘we moeten dat toch niet doen hé... ‘ kwam op in mijn gedachten maar anderzijds.. de uitdaging, het sporten, dit is wat ik zo graag doe!!! Alleen het weer vandaag... doet me toch wel een paar keer denken... ‘waar ben ik aan begonnen, wetende dat ik zo’n koukleum ben....?’. Hoe dan ook, opgeven staat niet in mijn woordenboek.. Ik wil en zal de finish halen!

Iets voor 10h kwam de zon er ‘gelukkig’ eventjes door... Toch een heel klein beetje opwarmen (al was het maar de gedachte dat ik warm kreeg??).

Nog een briefing over in wie zijn wiel wel en niet gereden mag worden en dan... was het zover.... De dames mogen het water ingaan... (Het voelde niet zo koud.. Oef..).

Nog 30 seconden. Ik voelde mijn hartslag de hoogte ingaan... Misselijk en kriebels overal en dan ‘pang’.. We zijn weg.. als snel zie ik de topdames van me wegzwemmen en met een 4-tal blijven we achter... Ik doe mijn uiterste best om ‘recht’ te zwemmen. Er komt echter water in mijn bril, gelukkig de rechter kant... Maar ik hou vol... bubble, bubble, breath.... en zo ga ik door... 1549m lang.... Ik heb dus wel mijn best gedaan om recht te zwemmen... Slechts 49m extra...

“De gele boeien zijn wel super” denk ik bij mezelf, (het moet gezegd!!! –> organisatie: dikke duim!!). 

Eens onder de brug zag ik de kano, dicht bij me... (Die blijft immers bij de laatste...?). Om de 3 à 5 keer, hoofd uit het water, kijken of nog een beetje in de goeie richting ga...

Eens voorbij de laatste boei zie ik de mannen komen.. ‘Oh nee, daar gaan we weer, spookt het door mijn hoofd... Terug ‘overzwommen worden zoals in Gullegem...’. Al snel merk ik dat het water veel woeliger wordt. Ik wist niet dat er ook tijdens de zwemproef waterbevoorrading was voorzien .  Die kreeg ik er zomaar bij!! (Toch liever een stukje watermeloen...).

Een aantal mannen bleef ook niet links van de boei... en dat bezorgde me toch eventjes wat schrik voor opnieuw klappen die ik in het Vijverhof kreeg... Maar, het viel mee... Ik probeerde de laatste 400 m de zwemmer links van me in het oog te houden... en niet meer voor me uit te kijken.. Gewoon doorzwemmen.. doorzwemmen... tot het trapje.

Eens uit het water was ik in een ‘roes’.. Ik weet zelfs niet meer wie er aan het trapje stond van onze ‘blauwe familie...’ Ik kreeg koud.... Christophe (Fieuw) was de enige die ik me nog herinner...

Alles blokkeerde.. Een VERSCHRIKKELIJKE WISSEL, die veel te lang duurde!!! 4 min. en 21 sec. !! Ik kon mijn helm niet vastmaken, mijn rugnummer zat vast in mijn stuur, ik stond de bibberen van de kou... Vestje aan... en nog een windjasje om toch hopelijk ietwat op te warmen.. Schoenen, kreeg ik niet dicht.. mijn polsen waren verkleumd... Helm op, bril op... maar helaas, die was helemaal nat, ik zag er niets door; afvegen was niet echt een optie... alles was nat...

Zo vertrekken dus en hopen dat ik toch iets zie..

De kasseien daverden onder mijn wielen... synchroon met mijn klapperende tanden... Ik voelde me verkleumen... Alles was gespannen, ik bleef maar rillen, schudden en beven... maar ik zat op mijn fiets... Al snel merkte ik dat mijn benen echt niet draaiden.. Ze waren hard en verkrampten.. deden pijn.. Eens de bocht van de Poelberg hoor ik de KTDC’s me aanmoedigen.. Ik weet opnieuw maar half wie er stond, ik was nog steeds in de roes ‘weg van de wereld’ door de onderkoeling... Ik riep... ‘’k heb beestekoud’... Domien riep ‘nie plooien’.. (Thanx hiervoor Domien). En nee, dat zou ik ook niet doen maar verdorie... ‘t was afzien.

1e keer voorbij de Lange Munte, hoor ik mijn naam van velen.. Ik weet echter maar half van wie... De roes bleef maar duren... Ik was weg van de wereld...

De zon doet haar best om door de wolken te komen maar de wind is zo koud... en mijn natte wedstrijdpak maakt dat ik maar niet opgewarmd raak.. Ik doe een poging om iets te eten en te drinken maar dat gaat zo moeilijk met verkleumde handen... Ik blijf rillen...... Mijn nek is helemaal gespannen.... Alles doet pijn... Maar ik blijf trappen, schakelen... en hoera!!! Ik haal een paar mannen in tijdens de klim naar de Bellegemstraat toe... Eens de bocht voorbij echter.. wind op kop en al snel halen ze me terug in.. met hun groepje van 5... Ik blijf achter.. alleen.. vechtend tegen de wind en dat zal ik doen, tijdens het hele fietsparcours... Want in de wielen van mannen, mag ik niet... en vrouwen kwam ik maar niet tegen...

Na 2 rondes kom ik terug voorbij de Lange Munte. Nele roept nog maar eens (thanx!!) !! Go Daphne, goe bezig, nog 1 toerke...!! Ik moest er immers nog 2...

Weer weg, ik kijk naar mijn uurwerk en begin te rekenen.. Zoveel tijd gezwommen, ik maak een kleine berekening over mijn fietstijd en denk dan... iedereen roept maar.. Ge zijt goe bezig maar... Ben ik dat wel? Of zeggen ze dat gewoon maar?? Er spookt vanalles door mijn hoofd...

Ik blijf maar vechten tegen de wind.. Groepjes mannen vliegen me voorbij. Gelukkig haal ik plots een dame in... Oef, ik ben nog niet de laatste....

Voorlaatste ronde... Inge Coeck en een 2-tal dames halen me in.. Ik probeer even mee te gaan maar.. mijn benen blokkeren.. het lukt niet (zelfs geen 100m). Mijn benen willen echt niet... Weer alleen dus...

Amai... denk ik... moet ik straks nog 10.5 km lopen? Met zo’n benen? Ook mijn rechter kuit voel ik al de hele tijd knagen... Die was me sinds woensdag parten beginnen spelen, blijkbaar door compensatie van de pijn die ik had in mijn linker Achillespees... Als dit maar goed komt.. Ik weet dat ik in mijn hoofd wel door wil gaan maar.. wat als mijn lichaam niet meer wil...?

In de laatste ronde zie ik de dreigende zwarte wolken steeds dichter komen... Nee, niet weer... Ik was nog altijd aan het herstellen van de kou en was allesbehalve ‘opgewarmd’. Helaas, de zomer van België... weer een stortvlaag...

In de afdaling naar de Kulak hoor ik op dat moment een Ambulance. De mannen van het Rode Kruis doen een manoeuvre .. Ik zie een deelnemer liggen.. Pff.. is dat even schrikken... Geen risico’s nemen Daphne, rustig blijven... maar de drang om door te razen in de afdaling is groot...

Laatste keer de Poelberg.. Ik denk aan de wijze woorden van Geert (R.) die me vooraf had gezegd dat ik moest opletten voor het deksel als het nat is...

Yess. Ik ben aan de wisselzone. Nu nog lopen. Ik spring van mijn fiets en wil naar mijn schoenen lopen maaaaar.... oh boy.. die benen.. ze lopen voor geen meter... Ik lijk haast stil te staan.

Ik hoor Filip, ‘allez komaan Daphne’. Ik zei: ‘ik heb koud... zo koud...’ ‘Straks een beetje sneller lopen, zei hij, je zal wel warm krijgen!!’.

Ik probeer mijn fietswiel in het rek te krijgen maar... ik kan de opening niet inschatten.. (verdorie weer dat dieptezicht denk ik...). Al die seconden.....

En dan, bam, ik vertrek.. Annelien (die me al zo veel tips gaf en probeerde om me rustig te houden), roept nog maar eens, ‘goed bezig Daphne’.

Ik zie Luc voor me lopen en probeerde eerst te volgen maar ik wist dat ik te snel vertrokken was (zoals altijd) en heb me bewust proberen in te tomen.. Daar ging ik, weg voor 3 rondjes... Pal tegen wind, ‘vals plat’ omhoog.. Man man man.. mijn benen doen pijn... De afdaling naar Kulak... die ook niet echt een pretje was, constant afremmen.... dan de modderpoel... en na de bevoorradingen nog een pittig klimmeke terug naar de Lange Munte... ‘Wie heeft dit beestenparcours uitgevonden?’ Ik moet dit nog 2 x doen.. Mijn benen blijven tegenwerken.. maar ik probeer er niet aan te denken.. Het enige voordeel was dat ik inderdaad warmer kreeg....! Eindelijk.. De zon komt erdoor... Oef... Maar helaas.. te vroeg victorie gekraaid... Een helse regenbui met naar mijn gevoel ook hagelstenen of echt IJSKOUDE druppels... La vita è bella... denk ik.. En eigenlijk wel.. Dit maakt het allemaal zo veel echter en nog straffer... afzien om straks (hopelijk) over de eindmeet te komen.. en alles in 1 tel te vergeten...

Het drassige padje werd een echte modderpoel... Het water stroomde over de weg... De seingevers schuilden onder de bomen... Ruben, beide Christophe’s, Patje, Bernard en de kids, allen met hun regencape... En ik nog maar eens naar boven...

Nog 1 rondje, ik ben er bijna...Doorheen de koude regen.. Ik haal een paar mannen in, oef oef oef.... en ook nog 1 vrouw.. Ik moet en zal en wil de finish halen...

Net voor de laatste klim... Mijn kuit staat op springen.... Ruben roept nog, ‘je bent er bijna, en speciaal voor jou hebben we het zonnetje terug besteld’... .

En daar is ze dan, de boog... Ik ben er, ik heb het gehaald... Proficiat hoor ik mijn papa vanuit de toeschouwers roepen... en ook Henk zijn lieve vrouw, die voor het lekkere fruit zorgde, wenst me proficiat... Je hebt afgezien zeker...? Zo’n bar weer...

Al snel ga ik naar de tijden gaan kijken... ... Ik ben niet de laatste... maar, ik begin te analyseren.. Op zich.. heb ik naar mijn normen niet slecht gezwommen.. 2 seconden sneller dan mijn CSS... (2.09 ipv 2.11). Als ik denk dat ik eind november geen lengte crawl kon zwemmen... (Mijn CSS was toen wellicht 2.58 of nog erger?).. Op zicht is dit wel dus wel ok maar... niet goed genoeg... vind ik zelf..

Het fietsen.. 27.7 gem. Op een beestig parcours... helemaal alleen, tegen wind met verkrampte benen en ijskoud... mja.. ik weet het niet... In Gullegem kon ik 31.4 gem. halen, alleen.. Verdorie toch..

Lopen... Ok, nog aan 5.06 min./km., met benen die aanvoelden als betonblokken op een pittig parcours, doorheen een modderpoel met natte voeten.. maar ik wil beter...

Ja, ik deed hem uit.. en dat was mijn doel... maar.. tevreden.. niet echt... Ik hang maar aan de staart... Wissels weggelaten kom ik aan 3h02...

Officiële tijden: 3h07m49s

Swim: 33.34

Bike: 1.34.59

Run:  53.41

 Ik weet ook niet of dit eigenlijk goed of slecht is.. als beginner? Wie durft het eerlijk zeggen? Hoe zijn anderen begonnen?

Enerzijds ben ik blij dat ik hiermee weet dat dit een ‘volledig’ eigen prestatie is. Ik verkies non-drafting wedstrijden. Ieder voor zich... Anderzijds was het gisteren wel welkom geweest om eventjes te kunnen rusten in het wiel van een andere... Inge zei nog achteraf.. “Toen ik op kop kwam in het groepje, dacht ik al snel.. als ik dit helemaal alleen zou moeten fietsen.. pff.. zoveel wind...”.

Het weer doet er veel aan, dat besef ik. Ik blijf erbij.. Ik doe dit zo zo graag.. Het sporten, zalig! Het afzien.... de combinatie van de 3, de uitdaging, de voldoening achteraf. Ik wil en zal doorgaan en hoop, uit het diepste van mijn hartje dat ik nog vooruit kan gaan.

Te veel trainen is misschien echter slechter dan het goed is... Misschien moet ik mijn strategie toch maar aanpassen...??

 Alle begin is moeilijk maar.. waar een wil is, is een weg.... Mijn danspassie moest ik opgeven maar triatlon geeft me terug een uitdaging! Nu doorgaan... ook als het eens wat tegenzit...

 De warme douche nadien (en de burger van Muze!! ... was heerlijk... Ik bleef echter rillen tot ik in mijn bed lag en deze ochtend wakker werd .

 De tips van Wouter zal ik meenemen....!! Warm-up smeren en 10 minuten loslopen met wetsuit voor de zwemstart!!

 De sfeer achteraf was fantastisch. Iedereen deed wat hij kon om nadien in toch wel een recordtempo de hele site van de Lange Munte terug op punt te krijgen.

Hoe dan ook wil ik de organisatie een dikke proficiat wensen. Jullie hebben echt aan alles gedacht! Knap werk en chapeau!

Volgend jaar, een nieuwe editie, maar dan zal ik aan de zijlijn staan denk ik... Dit parcours is voor toppers.. .

 Daphne